سر کوچه یتیمی

مولایم!

از این همه نامردمی خسته ام

خسته و دل شکسته!

می گفتند: کسی می آید!

اما نیامدی......

دیگر خسته ام

خسته از بد بودن و خوب گفتن

چقدر زنده ماندن سخت است وقتی برای تو باشد و نخواهند که برای تو باشد

چقدر سخت است وقتی برای تو بخوانم، برای تو بگویم، برای تو زندگی کنم، اما

تو نیایی و من بی پناه

در دادگاه شهر، به اتهام دیوانگی

حکمم دهند و دورادور شهر بگردانندم و عاقلان سنگم زدنند

مولایم!

می خواهند که تو نباشی

می گویند نبودنت به نفع همه است

اصلا می گویند نیایی بهتر است!

اما جانم!

اگر تو نیایی مرا چه می شود؟

می گویند: افسانه ای بوده ای که من باورت کرده ام

اما مولای من!

می دانم که اینگونه نیست، هست؟

می دانم که به زودی می آیی، نمی آیی؟

بگو خموش شوند، که دیگر شنواییم را یارای شنیدن نیست

دیگر رسوایت هستم، رسوایت شده ام

بگذار هر چه می خواهند سنگم زنند

مولای مهربان شبگرد کوچه های غریبی!

آنقدر بر سر راهت می نشینم

تا شبی از شب های تنهایی

شبی که ببینی دیگر یتیمی بی نان شب نمانده و همه را تو نان دادی

آن شب، بر سر راهت یتیمی می کنم

آنقدر که بدانی به نان شبم محتاجم

آنقدر که قرص نانی برایم بیاوری

و من به پایت بیفتم

و گوشه ای از عبایت را

که بوی ردای محمد (ص) می دهد

ببویم و ببوسم و بر دیده نهم

می بینم آنروز که بر میدان شهر ایستاده ای

و دادخواهیمان را پاسخ می گویی

آنروز حتما این دیوانه ات را می بینی

دیوانه ای که حکمش داده اند و دورادور شهر می گردانندش و عاقلان سنگش می زنند

آنروز به دور تو می گردم

که همه سنگم می زنند، جز تو

می گویند صبر کن!

اما می ترسم، می ترسم از این که در این نامردمی ها، صبر نیز بر من خیانت کند.

بر سر کوچه یتیمی می نشینم

مولایم!

یتیمی بی نان مانده، نمی آیی؟

اگه توفیقی باشه، فردا شب به سمت جمکران حرکت می کنیم و این هفته را میهمانش هستیم.

حلالم بفرمایید.

دعاگویتان هستم.