شب خداحافظی!

کاش نیامده بودم!

عزیزترینم!

نمیدانم چه شد که اجابتت نکردم؟

آن شب، لحظه خداحافظی در آغوشم کشیدی و اشک ریختی....

شانه هایت می لرزید و من، آنقدر به چشمانم فشار آوردم که تو متوجه احساساتم نشوی.

گفتی: نرو!، گفتی: تنها یک شب دیگر بمان!، گفتی: عزیزم تنهایی مرا ببین!

میدانستم چقدر به من نیاز داری، میدانستم که بی من، این روزها و شبان را فقط به اشک سپری خواهی کرد. میدانستم که...... همه اینها را میدانستم..... وابستگیت را دیده بودم،

اما چشم بر همه نیازهایت بستم و بی تفاوت به در خیره شدم.....

و تو را متوجه کردم که منتظرم هستند

غافل از اینکه عزیزتر از تو در زندگی نداشته و ندارم

کاش آنقدر درک داشتم که بفهمم همه آنهایی که منتظرم هستند ارزش تنها یک تار موی تو را ندارند!

تنها گنج زندگی من!

کاش آن شب هرگز صبح نمیشد

کاش من صبح شدنش را نمیدیدم

کاش فردا نمیشد

کاش کلمه فردا حذف میشد

همه چیز از فردا شروع شد

یادت هست؟ خودت شروع کردی.... خودت گفتی فردا! من که مسافر همان لحظه بودم. نبودم؟

ای کاش هیچ وقت فردا نمیشد

چشمان زیبایت، آنشب که اشک می ریخت، نگاه نگرانت، نگاه ملتمسانه ات، نگاه عاشقانه ات، خودت همیشه می گفتی من عاشقم، عاشق بی آر. یادت هست؟

چرا آن شب باورت نکردم؟

چرا ندانستم که عشقت حقیقی تر از تمام عشقهایی است که در زیباترین رمان ها خوانده ام؟ چرا؟ چرا؟

پرمعنا ترین واژه زندگی من!

چرا اینقدر ساده فراموشت کردم؟ تو را و همه مهربانیهایت را؟

به یاد می آورم روزهایی را که سر بر شانه ات می گذاشتم و تو عاشقانه موهایم را نوازش می کردی و آنها را می بوسیدی.

به یاد می آورم لحظاتی که چشمان نگرانم را در چشمان مهربان و پر امیدت می دوختم، آن لحظاتی که فروغ نگاهت دلم را می ربود، آن لحظاتی که تنها با لبخندی از جانبت، دلگرم می شدم.

لحظاتی که صدای قشنگت را میشنیدم و تمام روز را با طنین صدای زیبای تو میگذراندم.

تو آنقدر زیبا بودی که زیباییت مستم می کرد

عطر عجیبی داشتی، همیشه گمان می بردم بر بهشتی بودنت!

و امروز، چقدر این یادآوری دیر است!!

آن شب همه را از یاد برده بودم. چرا؟؟

محبوبم!

ای کاش امروز می توانستم تمام وجودم را فدایت کنم

کاش تمام زندگیم را به خداوند میدادم و لحظه ای مثل قبل میدیدمت

کاش هنوز بودی

و مرا همچون قبل میخواندی، میخواستی...

هستی، هستی، میدانم که هستی، دلم گواهی میدهد حضور عاشقانه ات را

اما چرا نمی بینمت؟ چرا احساست نمی کنم؟

عزیزترینم! قشنگترینم! مهربانترینم!

تنها بهانه زندگیم!

میدانم که می آیی

میدانم که برمی گردی

به خدا اگر بیایی به تو می گویم آنچه نگفته ام

می گویم که لحظه ای دوریت را نمی توانم تحمل کنم

می گویم که وقتی تو در کنارم نیستی تنهاترینم، مرده ترین زنده ام،

اما از خدا میخواهم که نباشم آن روز

نمیتوانم، شرمندگی نگاه به چشمان زیبا و پر از بخششت، مضطربم می کند

بگو نباشم، بگو نباشم که این مرگ تدریجی دیوانه ام کرده

لحظه به لحظه صدای آسمانی ات در گوشم می پیچد، صدایم می کنی، اما همین که روی بر می گردانم تا جستجویت کنم، نمی بینمت!

بگو چه کنم با این اشتیاق؟

با این دل شیدا و سرکش؟

انتظارت، عجیب افسارم بدست گرفته

بیمارم و جز تو طبیبی نمیخواهم

قبولم می کنی؟

یعنی در این ماه زیبا، میهمانمان می کند؟ به محبتش، به درکش، به معرفتش، به عبادتش، به بخششش، به عنایتش، به کرمش، به رویت جمال............