اتل متل یه شاعر...

آخرین جمعه شهریور ماه بود که به عیادتش رفتم. در بخش دیالیز بیمارستان امام. حالش اصلا خوب نبود. یک هفته قبل سکته مغزی کرده بود و کسی متوجه نشده بود. یک طرف بدنش بی حس شده بود.

الان منتظر بودند آی سی یو خالی شود و او را به آنجا ببرند.

 او را به بیمارستان خصوصی دکتر عیوض زاده بردیم. توی بخش آی سی یو بستری شد. همین که بستری شد از پرستار سراغ قبله را گرفت!

بعد از ظهر سراغش رفتم. مادرش داشت با قاشق سوپ توی حلقش می ریخت. قاشق را از او گرفتم و بقیه سوپ را به ابوالفضل دادم.

بعد گفت: نفسم تنگه. یک لیوان چای به من بدهید.

مادرش چای نعنا آماده کرد. نفسش هر لحظه تنگ تر می شد. پرستار آمد و ماسک اکسیژن را به دهانش وصل کرد.صدای اذان مغرب می آمد.

اکسیژن را از دهانش برداشت و گفت: دیگر نفسم بالا نمی آید.

یک کمی به این طرف و آن طرف تخت غلت زد. هر لحظه حالش بدتر میشد. رفتم سراغ دکترها و پرستارها. برگشتم بالای سرش، دستهایش را گرفتم. تکان شدیدی خورد و دستهایش در دستهایم قفل شد.

دکتر ها و پرستار ها ریختند توی اتاق، دستگاه آوردند، شوک الکتریکی، نفس مصنوعی، نشد که نشد. با همان بردندش آی سی یو.

با مادر و فامیل هایش نگران جلوی بخش آی سی یو ایستاده بودیم.

جوانی آمد جلو و گفت: آقا شما با آقای سپهر فامیل هستید؟

گفتم: فامیل که نه، دوست هستم.

گفت: این آقای سپهر عجب آدم با حالیه.

پرسیدم: چطور مگه؟ گفت: من دیشب خیلی نگران و ناراحت نشسته بودم، آقای سپهر مرا صدا زد و گفت: " چرا اینقدر ناراحتی؟"

گفتم: مریضم بد حاله، نگران حال مریضم هستم. گفت: " اگر یک کاری گویم انجام می دهی تا حال مریضت خوب بشود؟" گفتم: چرا انجام نمیدهم؟ گفت: "همین الان تو قلبت نیت کن اگر حال مریضت خوب شد بروی قطعه 44 بهشت زهرا، آنجا سنگ مزار شهدای گمنام را بشویی."

گفتم: اینکه کاری ندارد. گفت:"تو نیت کن، شهدا خودشان مدد میدهند."

دیدم جوان منقلب شده و با چشم هایی خیس از اشک می گوید: آقا من این نیت را کردم. به خدا حال مریضم خوب شد. ...

 یک ساعتی از نیمه شب روز شنبه بیست و هشتم شهریور ماه 83 گذشته بود که بلند گوی بیمارستان، همراهام ابوالفضل سپهر را صدا کرد. سراسیمه رفتیم. دکتر گفت: کار تمام شده، جواز دفن را صادر کنم یا می خواهید ببرید پزشکی قانونی؟

شب بود، شب سوم شعبان.

صبح، خبر تلویزیون اعلام کرد: ابوالفضل سپهر، شاعر حماسه سرای دفاع مقدس به ستارگان آسمان گمنامی پیوست.

صبح روز دوشنبه چهارم شعبان روز میلاد حضرت ابوالفضل از بزرگراه افسریه، پادگان امام حسن مجتبی، پیکر بیجان ابوالفضل سپهر را از مقابل ستاد لشکر 27 محمد رسول الله، تشییع کردیم و بردیم بهشت زهرا، تمام دغدغه مان این بود که جایی نزدیک قطعه شهدا دفنش کنیم.

آخر تمام عشق و آرزویش همین بود. دو جا هم برایش قبر کنده شده، آماده کرده بودند، امام نمیدانیم چه شد. وقتی به خودمان آمدیم که ابوالفضل سپهر در میان شهدای گمنام در قطعه 44 بهشت زهرا (س) دفن شده بود و ما حیران، نمیدانستیم گریه کنیم یا بخندیم!

برگرفته از کتاب " دفتر آبی"

گل علی بابایی