جمعه های انتظار...

مهدیا، تو آنی که توفیق همگانی.

مهدیا، داد از ناشناسی ات و فریاد از نشناختنم.

مهدیا، هر وقت آیی برای من دیر است.

مهدیا، مرا از آنانی قرار ده که چون صدای شان می کنی خاطر خواهانه و فروتنانه اجابتت می کنند.

مهدیا، به مهدیا گفتن خوشم، به جواب خوشترم بدار.

مهدیا، چرا از تو نخواهم که تار و پودم نیاز است و تو به خواسته هایم دانایی و داناترینی.

مهدیا، خوش دارم برهه جوانی ام را به عطش و اشتیاق و دلدادگی

خویش تعالی بخشی و این روزگار را برایم دلپذیر سازی.

مهدیا، یاری ام ده تا بی وفا و هرکاره نباشم و با ناکسان به هر راهی و هر جایی چا نگذارم.

مهدیا، حج عارفانم آرزوست.

مهدیا، کاش ظهورت را برای تو می خواستمنه برای خودم،

و خواست هایم باری بر دوش آمدنت نمی شد و نوبت زیستن آسوده را از تو نمی ستاند.

مهدیا، تو را ذکر خدا می دانم. از این رو با تو به سخن می نشینم تا آرامش از دست رفته ام را باز ستانم و نگذارم کسی آنرا به یغما ببرد.

مهدیا، جمعه تو را انتظار می کشد، و چون از ظهر بگذرد و تو نیایی ناامید، پایان روز، هنگام غروب همه را دلگیر می سازد.